sexta-feira, 11 de janeiro de 2008

´Viagem ao Príncípio do Mundo´ (1997): o filme minhoto de Manoel de Oliveira










Cando entramos de cheo na celebración do Ano Oliveriano en Portugal convén destacar que o Mestre é o grande cineasta minhoto por excelencia. Neste filme recupera parte das súas lembranzas de convivio co río:

Secuencia II. Vense imaxes da cegada do coche á cidade de Caminha. Dan unha volta polas súas rúas e paran na ribeira do Miño.

(Desde a parte traseira vese como se achega un coche por unha ampla e recta estrada a unha cidade que se atopa preto dun río. A carón hai un baluarte dunha fortaleza. Nas súas proximidades para o coche e os seus ocupantes saen a dar un paseo. Manoel con Afonso, Judite, e Duarte chegan ata o límite do baluarte para mirar a outra beira do rio)

MANOEL: O Colègio é aquele. Ali, em frente a Caminha, estas a ver Afonso?. Alem, entre o caserio.
DUARTE: É muito longe…

(Desde atrás, ao grupo protagonistas achégaselle o conductor do coche. Ao fondo está a ribeira galega do rio Miño, coa silueta inconfundible do Monte Santa Trega)

DUARTE: O río é longuíssimo…

(Duarte fala co conductor e este vai cara o coche. Do guardaluvas do coche, o conductor saca uns prismáticos. Manoel, Judite, Duarte e Afonso están de costas. Achégase a eles o conductor e dalles os prismáticos. Duarte mira polos anteollos a outra beira do río)

DUARTE: Agora sim, vejo perfectamente. O edificio de très torres. É esse?
MANOEL: Exactamente. Ali estiven interno… Très ou catro anos. Acordábamos todos os días as seis da manha. O frio era de rachar, e fichábamos com as m4aos cheias de frieiras. Teria os meus 10 ou 11 anos. Puseram-me na terceira divissaão, que era a dos mais novos e o meu irmão Casimiro, mais vlho do que eu, cerca de ano e medio, ficou na segunda divissão. Os irmãos en divissãos separadas só se veiam aos domingos, conversavam por uma hora apenas circulando no claustro. Chamáva-se Colégio de La Pasaje (sic.) por ser por alí a passagem para La Guardia (sic.). Eram os jesuitas do antigo Colègio de Campolide. Expulsos pela República.

(…)

MANOEL: Este é o rio Minho que nos separa de Espanha.

(Unha embarcación deportiva de remo navega por diante deles)

MANOEL: E muito mais largo que o meu! E tenebroso…
JUDITE: Tenebroso? Eu vejo-o calmo.
MANOEL: Agora parece calmo! Mas nos días sombrios do inverno sempre que voltávamos despois do Natal. O rio metia medo. Diante da barca, as áugas encapelavam-se como no mar… Era uma barca negra que nos levava para a outra margen. Afocinhava a proa nas ondas, e a min, míudo que era, parecia que nos ia a engulir a todos.

Sem comentários: