Filminho 08

Sede da Morraceira (lado português)

a ver se o carteiro repara...

O CGAI programará en xaneiro “Os señores do vento”, de Xurxo González

Parece que “Os señores do vento” repuntan co inicio do ano. O día 9 de xaneiro, venres, ás 23h00 proxectarase a curtametraxe de Xurxo González no Centro Galego das Artes da Imaxe na Coruña, dentro da sección “Fóra de serie”.

Desta maneira, o Chacurro e o José María ilustrarán á cidade herculina que alternativas hai ao controvertido Plan Eólico que quere aprobar a Xunta de Galicia.

Lástima que xa non esté Paco Vázquez para instalar as botellas da Katanga por Monte Alto!

"Os señores do vento", de Xurxo González, proxectarase no CGAC dentro dun ciclo de documentais de creación

A cousa non podía ser doutra maneira, a experiencia artística máis enxebre dos últimos anos na Guarda vai ser acollida dentro das paredes do Centro Galego de Arte Contemporánea en Santiago de Compostela. Chacurro e José María alcanzan así cotas de recoñecemento parecido aos grandes artistas do arte contemporáneo que intentan a transmisión estética mediante a transformación da paisaxe, o que na Historia da Arte se da en chamar Land Art.

O sábado 17 de xaneiro dentro dunha sesión de curtametraxes de documentais de creación Os señores do vento, dirixida por Xurxo González, vai ter o privilexio de pechar a sesión eo ciclo que se vai a extender durante esa semana con sesións ás 19h30.

Desta maneira, Chacurro e José María confírmanse como seguidores galaicos de artistas de talla mundial na disciplina como Robert Smihtson, Richard Long, Walter de Maria ou Christo.

A programación completa do ciclo está composta por:
Martes, 13 xaneiro
-El almuerzo del poeta, Mario Iglesias (85´)
mércores, 14 xaneiro
-Manuel e Elisa, Manuel Fernández Valdés (85´)
Xoves, 15 xaneiro
-Eloxio da distancia, Felipe Vega (90´)
Venres, 16 xaneiro
-Flores tristes, Manuel Abad (110´)
Sábado, 17 xaneiro
-Paris # 1, Oliver Laxe (35´)
-Pó de estrelas, Alberte Pagán (24´)
-Bata por fora, Claudia Brenlla (16´)
-John Ballan, detrás da porta, Lara Bacelo (15´)
-Os señores do vento, Xurxo González (11´)

´Os señores do vento´ teñen como próximas paradas: Ferrol e Petín

O itinerario d´Os señores do vento´ continúa. Achéganse estas datas do Nadal e a curtametraxe vaise poder ver na VIII Mostra de Curtametraxes do Ateneo de Ferrol o día 23 de decembro, ás 18h00, e na edición do 2008 de Petín, un pobo de cine, o 27 de decembro, ás 17h00.
Segundo sople o nortón ou a sulada a curtametraxe dirixida por Xurxo González xira sen parar por distintas localidades de Galicia. Tamén se vai poder ver dentro do circuíto dos Cinemas Dixitais da Axencia Audiovisual Galega, concretamente nos concellos que programen o disco 4, ´Obxetos persoais´, dedicado ás biografías.
Así, tanto Chacurro e José María continúan a súa andaina amosando a súa instalación de botellas desafiando ao vento. Mais, de seguro, non será a última vez que escoitemos falar da difusión das súas aventuras.

O século de Manoel de Oliveira (e IV): acto de filmar

Fai un pouco máis dunha década a Oliveira comezou a pasarlle pola cabeza a posibilidade de escribir un libro no que se recollera escritos nos que reflexionaba sobre a súa concepción cinematográfica, a publicación en cuestión levaría o título de “Acto de filmar”. O proxecto ficou abandonado porque non atopaba oco entre o seu elevado réxime de producións e a promoción dos seus filmes. Mais Oliveira sentiu a necesidade de explicarse e dar pistas ao público de que entende el por cinema. Simplificándoo moito podemos dicir que para el o cinema é un recurso tecnolóxico que o que fai é documentar o teatro tanto o da arte da dramaturxia como o da vida mesma. O teatro para Oliveira é a suma de todas as artes e a cámara o único que fai é rexistralo e documentalo. Esta conclusión entronca coa súa busca de ofrecer ao espectador maiores doses de realidade intentando esparexer significados mediante a conxunción das distintos artificios representacionais e tendo en conta os seus escasos recursos de produción.

Todo isto que parece tan complicado o resumiu nunha entrevista sostendo que el non podía facer A Guerra das Estrelas, mais si o que podía facer era que un avó lle contara a súa neta de que vai A Guerra das Estrelas. Este axioma é dunha clarividencia tal que desmonta totalmente o elevado grado de mentira en prol da chamada verosimilitude que se obstina en procurar as grandes producións comercias. O cinema de Oliveira móvese no outro extremo, o que se dá en chamar “non-reconciliado”, nel saen á luz todos os elementos e procesos cos que se constrúen as historias. Nos seus filmes evidenciase un amplo abano de niveis; a historia, a lectura, a narración, a posta en escena, a tradución ás imaxes e, por último, o grado de implicación do espectador en rematar a obra. Mais, cal é o problema? Que o espectador non coñece as claves do seu cinema e non está disposto a ser un “público activo” debido a pasividade a que está acostumado por ser consumidor convencional do mainstream audiovisual.

Imos pois a establecer unha serie de pautas ou glosario co que o espectador intrépido poderá familiarizarse coa obra de Manoel de Oliveira.
-Civilización: Este concepto tan amplo quizás sexa a calidade máis evidente de Oliveira xa que os seus filmes apesares da súa modestia abranguen con ambición cuestións superestructurais como a Historia, a Arte e a Sociedade.
-Arte: Oliveira se volve velazqueño e radiografía o proceso artístico, “a forma do pensamento disfrazado” que diría Wittgenstein.
-Realidade: Este é o concepto que move a súa filmografía e a base ontolóxica da súa concepción cinematográfica. Non lle interesa a ilusión de verdade que pode proporcionar a mentira senón a verdade da mentira.
-Teatro: O cinema de Oliveira entronca coa tradición barroca e documenta as “teatro-realidades” tanto as derivadas das regras da posta en escena como dos códigos de comportamento que rexen a vida.
-Palabra: Oliveira recolle o legado do Padre Vieira e de Pessoa para darlle entidade posestructuralista dotando aos diálogos unha capacidade xenesíaca e altamente creadora que, en moitas ocasións, desborda a súa proposta visual.
-Literatura: A súa filmografía está chea de a intelixentísimas adaptacións e transposicións aos seus niveis de produción e a súa peculiar mirada.
-Texto: Oliveira intenta por en imaxes a súa visión do texto, é dicir, a lectura do texto é traducida a un linguaxe audiovisual co dobre proceso de intervención que iso implica.
-Romanticismo: Interese polos comportamentos sentimentais esaxerados para remarcar o artificio das situacións e para insuflar crítica aos protocolos sociais.
-Memoria: O cinema é unha extraordinaria ferramenta para axudar á memoria tanto na súa recreación do pasado como á hora de testemuñar o presente.
-Biografía: Bagaxe vital que préenche os ocos dos seus filmes e que na súa última etapa volveuse nun proceso testamentario.
-Portugal: A filmografía de Oliveira é o mellor calidoscopio sobre Portugal. É como unha enciclopedia na que se condensa o espírito dun pobo; a súa identidade, a súa historia, o seu pensamento e a exploración do seu territorio.
-Tempo: Elemento poliédrico que todo o enxerga causando a súa dependencia e desesperación.
-Cinema: Arte tecnolóxica baseada en capturar os niveis fantasmais da vida. Filmar é construír unha realidade cinematográfica que a súa vez representa outra realidade.

Ata aquí esta pequena e modesta achega a unha amplísima obra e a unha vida centenaria…

Parabéns, Mestre Oliveira!

O século de Manoel de Oliveira (III): filmografía de vangarda

Manoel de Oliveira non se pode adscribir a ningún estilo cinematográfico e apesares de ser un dos grandes cineastas dos últimos anos tampouco tivo ningún seguidor nin discípulo nin dentro nin fora de Portugal. Unicamente o seu ronsel dentro da cinematografía lusa foi aproveitada por outros cineastas como Manuel Guimarães, António Lopes Fernandes, Paulo Rocha ou João Botelho para formarse por medio dos seus rodaxes.

Mais Oliveira é un espécime moi singular que o fai único. As súas procuras ao longo da súa extensa filmografía, con case 50 filmes (entre curtas e longas) como en anos de duración (cerca de 80), pódese dicir que seguiron unha lóxica e coherencia esmagadora situándose por diante de moitos dos grandes movementos ou concepcións cinematográficas que marcaron a evolución da Historia do Cinema.

Oliveira o que procurou durante estes anos foi dar ao espectador as maiores doses de realidade posíbel e para iso non lle importou empregar distintas ferramentas; a montaxe das vangardas, a sinceridade neorrealista, a transparencia baziniana, a evidencia do artificio dos Novos Cinemas, a radicalidade do non-reconciliado, a metalinguaxe posmoderna e a laxitude do poscine. O curioso de todo isto que Oliveira viviu afastado de influencias os seus filmes constitúen unha avanzada temporal das consideracións artísticas máis importantes que se foron sucedendo en Europa.

Lonxe queda no tempo cando con apenas 20 anos colleu unha cámara que lle mercou o seu pai e comezou a facer un documental co que pasaba enfronte da porta da súa casa. O filme chamábase Douro, Faina Fluvial (1931), unha “Sinfonía da cidade” que causou a admiración de Pirandello. Na década dos trinta fixo unha serie de pequenos documentais (Famalição, Em Portugal já se fazem Automóveis) antes de pasar a súa primeira ficción Aniki-Bóbó (1942), tamén en escenarios tripeiros.

Mais apesares deste logro a súa carreira seguiulle máis de doce anos de silencio con moreas de proxectos e guións rexeitados pola censura e sen apoios económicos de produtoras. Ante isto decidiu facer cinema el só e tras a estadía en Leverkusen e aprovisionarse de cámaras e película volveu a pórse detrás da cámara polo camiño da experimentación: O Pintor e a Cidade (1954), O Pão (1959), A Caça (1961) ou Acto de Primavera (1963). Este último filme é a bisagra da súa filmografía e, tamén cabe a posibilidade (teoría aínda por demostrar) de que os segundos da “achega de bois” fosen filmados en Verín.

Tras estas probaturas Oliveira comezou o que foi a Tetraloxía dos Amores Frustrados no que levou a pantalla O Passado e Presente (1968), de Vicente Sanches, Benilde ou A Virgem Mãe (1974), de José Régio, Amor de Perdição (1978), de Castelo Branco e Francisca (1981), de Agustina Bessa-Luis. Ao longo destas adaptacións modélicas vai perfilando o seu estilo que desembocará a mediados dos oitenta co seu cumio na concepción cinematográfica con Le soulier de satin, (1985), baseado na obra do dramaturgo francés Paul Claudel, e, sobre todo, con Meu Caso (1986).

Satisfeito das súas conclusións Oliveira reláxase e comeza a organizar distintos xogos cinematográficos: facendo transposicións de Madame Bobary en Vale Abrãao, (1993), de Fausto n´O Convento (1995) e da Princesa de Clèves n´A Carta (1999); reflexiona sobre o medio no que se expresa como no trompe l´oil que é Inquietude (1998), nos xogos representacionais en Vou para Casa (2001) ou a secuela de Belle de jours (1967) de Buñuel con Belle Toujours (2006); sobre a súa propia existencia en Viagem ao Princípio do Mundo (1997) ou a exhortación da memoria en Porto da minha Infância (2001); sobre a historia do seu país en Non ou A Vã Gloria de Mandar (1990), insistindo no Sebastianismo n´O Quinto Império (2004); na procura de grandes persoeiros como Castelo Branco n´O Día do Desespero (1990), Padre Vieira en Palabra e Utopía (2000) ou Cristobal Colón en Colombo. O Enigma (2007), e, sobre todo, no rumbo que ten trazado a Civilización Occidental co´A Divina Comédia (1991) ou o traumatismo do 11-S n´Um Filme Falado, (2003).

O século de Manoel de Oliveira (II): vida de cinema

A verdade é que cen anos de vida dan para moito e Oliveira os soubo aproveitar moi ben. Neste amplo abano vital acumulou moitas anécdotas e experiencias mais tamén foi testemuña de moitos feitos que marcaron a tumultuosa historia do século XX en Portugal. Non é estraño que toda esta bagaxe ocupe un fío fundamental que vai enleando, con cada vez maior protagonismo, parte da súa filmografía máis postremeira.

É moi complicado definir a figura de Oliveira. En liñas xerais pódese resumir que é un “artista da incerteza”, cun pensamento que bascula entre o conservador e a provocación. E este “fío da navalla” só se entende tendo en conta de que é un home de tres séculos; formouse cos xesuítas decimonónicos, participou da vangarda máis radical e fai gala, con profusión, da ironía posmoderna. Só con esta capacidade de equilibrio se entende de que fose quen de sobrevir, con enteireza, á inestabilidade gobernamental portuguesa: monarquía, república, ditadura, revolución e democracia.

Manoel de Oliveira procede dunha familia adiñeirada que tiña negocios téxtiles no Porto mais con orixes no Minho, nas ribeiras do río Ave. Da súa infancia lembra a morte dun primo cos disparos do levantamento da república. Por causa desta violencia foise a estudar a Galiza, ao colexio dos xesuítas Num´Alvres que tiñan a súa sede en Camposancos, na Guarda. Unha vez alí, durante os seus catro anos de bacharelato, algunha vez que outra, chegou a Vigo da man dos Candeira (apelido famoso polo nome do paquebote de Manoel Antonio). Anos máis tarde volvería á cidade olívica, concretamente a Balaídos, a encontros internacionais de atletismo xa que el era posuidor do record de Portugal de salto de vara. Este grande desempeño físico tamén deu de si para que fose ximnasta, trapecista, nadador, remeiro, piloto de avións e de coches de carreiras.

Este gusto polo “ludus” hai que velo desde a óptica de que na súa xuventude foi unha persoa cunha privilexiada situación económica. Froito desta converxencia foi o seu deambular polo mundo da bohemia e dos teatros, un material que reincidiría nos seus filmes. E así foi como deu co cinema, primeiro como actor (Fátima Milagrosa, 1928 e A Canção de Lisboa, 1934), mais logo de acrecentar a súa cinefilia con revistas e libros deu paso á dirección, e isto ocorreu con Douro, Faina Fluvial, (1931).

Apartires de aquí a súa filmografía viviu estigmatizada pola incomprensión tanto de público como de crítica portuguesa polo que sempre tivo que por moito da súa parte para continuar a súa carreira cinematográfica. Como resultado disto atesourou unha chea de proxectos que non viron a luz, problemas coa censura, fixo curtametraxes para “non perder a man” ou moitos períodos de inactividade. Até que en 1954 decidiuse por facer cinema el só e para iso foi a Leverkusen (Alemaña) e asistiu a cursos sobre a película Agfa a cor, mercou cámaras e película e se veo a Portugal a facer filmes sen depender de ninguén.

Estas dificultades chegaron ao seu punto máis álxido cando foi encarcelado pola PIDE no ano 1963 por estar detrás dunha asociación clandestina que quería derrocar o réxime de Salazar. El desde mozo tivo grande amizade cos grandes intelectuais de Portugal encabezados por José Régio, persoeiro que sería a súa alma mater e a súa fonte máis relevante na súa formación intelectual. Mais se na ditadura foi tildado de “comunista” despois do 25 de Abril cambiaron as tornas e a revolución nacionalizou a maioría dos bens que tiña a familia quedando moi reducido as súas fontes financeiras.

Mais isto, por sorte, coincidiu co espertar internacional da súa carreira e, pouco a pouco, foi gañándose un oco no panorama mundial participando os seus filmes en festivais internacionais e sendo a súa obra froito de innumerábeis retrospectivas e homenaxes que deron a coñecer o nome de Oliveira aos catro puntos cardinais. Mais esta consideración veo secundada coa súa etapa máis fértil na realización de filmes debido á facilidade de atopar financiamento a través de coproducións, sobre todo con Francia.

´Os señores do vento´, de Xurxo González, pódese ver con calidade en flocos.tv

A Axencia Audiovisual Galega puxo en funcionamento Flocos.tv, un portal en internet onde se pode visionar totalmente de balde produción audiovisual galega, sobre todo, nun primeiro momento, curtametraxes. Dentro da sección de documentais atópase ´Os señores do vento´, de Xurxo González.

Se queres “mirar” ao Chacurro e ao José María máis grande que nunca no teu ordenador, non dubides en conectarte a flocos.tv. Agora pódese ver Os señores do vento cunha pantalla moi grande e con elevada resolución.

Nunca as botellas penduradas na Katanga polos “Señores do vento” bourearon con tanta forza!

Xurxo González escribe na prestixiosa revista de cinema Cahiers du Cinéma

No número de decembro da revista Cahiers du Cinéma-España, o número 18, está dedicado ao centenario de Manoel de Oliveira. Para colaborar nel contouse coa participación do guardés Xurxo González, un dos máximos expertos españois na filmografía do director portugués. Concretamente o artigo que escribiu titúlase “Espejos mágicos” no que procede a analizar os conceptos máis determinantes do estilo de Oliveira aproveitando, ao mesmo tempo, para repasar os títulos máis destacados da súa filmografía.

O investigador Guarda alcanza así, un dos máximos logros ao que pode aspirar calquera historiador do cinema que é o de ser partícipe da traxectoria dunha das publicacións dedicadas ao cinema máis prestixiosa do mundo. Cahiers du Cinéma é unha revista que xurdiu en Francia a mediados dos anos 50 e que amparou as derivacións teóricas de directores que conformarían a chamada Nouvelle Vague (Godard, Truffaut, Rohmer, Malle, Chabrol). Fai ano e medio a revista fixo unha filial en España para chegar ao público latinoamericano.

No último número da revista do ano 2008 Cahiers du Cinéma dedícalle un “especial” a Manoel de Oliveira coincidindo coa celebración do seu centenario (11 de decembro de 1908). Xurxo González encárgase de escribir cinco das 28 nas que se extende o dossier.

Xurxo González xa ven arrastrando desde fai tempo unha serie de publicacións, artigos e conferencias sobre o cineasta portugués, mais aínda persiste en realizar o traballo definitivo sobre o cineasta, unha monografía completa que faga xustiza a complexidade do director luso. Mais ata que remate esta ardua tarefa Xurxo González proporciónanos pequenos ensaios que serven para celebrar o século de vida de Manoel de Oliveira e indicacións para achegarnos como público ao seu legado: os seus filmes.

O século de Manoel de Oliveira (I): o "centanariazo"!

Últimamente a sociedade na que vivimos, posmoderna ou saudosista –chámenma como consideren-, xa non é capaz de vivir sen botar a vista atrás, de conmemorar datas salientábeis, de celebrar fastos e onde as escusas son sempre válidas para por en práctica este revisionismo. No cinema o ano 2008 pasou a ser, con dereito propio, o de Manoel de Oliveira. Durante este ano sucedéronse os actos e os recoñecementos a este insigne cineasta portugués, mais, en moitos dos casos, non se sabe se o motivo dos mesmos son por celebrar a súa extraordinaria dilatación biolóxica ou porque estamos diante do máis grande facedor de filmes coa carreira máis prolongada da Historia do Cinema. El mesmo, nunhas recentes declaracións comentou este paradoxo: “A xente coñéceme máis pola miña idade que polos meus filmes”.

Cómpre, pois, dar por bo todo este rebumbio mediático entorno ao centenario de Manoel de Oliveira se grazas a el aos seus filmes se achegan novos espectadores coa mente aberta propensos a sintonizar abertamente coas súas propostas. Nas mesmas declaracións que antes, especificaba: “Eu son máis feliz cando os espectadores sacaron cousas positivas vendo os meus filmes”. E é que Oliveira segue sendo ese grande cineasta descoñecido porque detrás da súa maneira de facer cinema hai un forte entrabado teórico que reta á pasividade á que están afeitos os espectadores de hoxendía.

Non é usual que un cineasta chegue aos cen anos e menos en total actividade. O pasado 24 de novembro comezou en Lisboa a rodaxe en dixital do que vai ser o seu próximo filme: Singularidades duma Rapariga Loira, unha adaptación do relato homónimo de Eça de Queirós. Normalmente os estudios de cinema acostumaban a por unha data límite aos directores veteranos por aquilo dos seguros. Mais aínda así Oliveira non ten o record de ser o cineasta máis vello en dirixir un filme, este mérito o ten a celebérrima Leni Reinfensthal polo seu filme Underwater Impressions (2002) dirixido aos 103 anos, se ben era un montaxe en base de material de arquivo.

No tocante a data de nacemento de Manoel de Oliveira tamén existe unha lenda negra causada pola inexactitude que, desde moito tempo, persistiu da man do historiador do cinema francés George Sadoul quen sostiña, no seu Diccionario de cineastas, que o seu ano de nacemento era 1906. Esta presunción difundiuse indiscriminadamente ata que o festival de La Rochelle quixo facerlle unha homenaxe polo seu 80 aniversario. Xa daquela Oliveira incomodouse e amosou o seu malestar polo equívoco. Segundo aparece da súa acta de nacemento a data oficial é o 11 de decembro de 1908.

Como podemos ver neste exemplo, desde moi cedo, a historiografía e a crítica de cinema foi a culpábel de certa parcialidade á hora de estudar a figura e a obra de Manoel de Oliveira. A internacionalización de Manoel de Oliveira motivou certa síntese, motivando achegamentos transversais, nesgados e fragmentarios, dando a coñecer o máis salientábel de su obra e deixando para a escuridade elementos contextualizadores tamén reveladores por complementarios.

Mais ate o de agora non houbo un achegamento completo sobre a obra de Manoel de Oliveira. A súa condición de inabarcábel arredou ao investigador máis valente. Dito isto non é de estrañar que haxa certo reparo polos propios espectadores de botarse atrás ante o visionado dun dos seus filmes. Esta pouca comuñón acarrexoulle a Oliveira unha mala fama que foi crecendo co paso dos anos. Esta incomprensión parte do mesmo Portugal xa que, quitando a recepción de Aniki-Bóbó (1942), todos os seus filmes naufragaron no horizonte de expectativas do público portugués, convertendoo, inmerecidamente, no centro de burlas e brincadeiras.

Agora, con certa hipocrisía, Portugal desfaise en eloxios cara o seu cineasta máis famoso internacionalmente. Mais todo isto non é capaz de quitarme da cabeza que estamos ante unha conmemoración frustrada ou forzada. Porén, está claro que “non hai mal que por ben non veña” e Oliveira seguro que lle vai a sacar o máximo partido a este “centanariazo”, sobre todo, na cuestión de asegurarse a posibilidade de atopar finanzamento para seguir facendo máis filmes. Porque facer cinema para el, tal como o está a facer nesta semana en Lisboa, é o seu elixir de vida.

Estréase en Goián o documental ´Afranio´, dirixido por Víctor Coyote

O vindeiro domingo, ás 19h30, no Auditorio de Goián, no Concello de Tomiño, vai ter lugar a estrea da longametraxe documental que leva por título ´Afranio´, dirixido por Víctor Coyote e producido por Alén Filmes. Un proxecto subvencionado pola Consellaría de Cultura e Deporte no 2007.

A agardada adaptación das memorias de Alonso Montero Ríos, "Siñor Afranio", foi levada ás pantallas polo director tudense Víctor Coyote. A figura do político galego é interpretado por Luís Tosar.

´Os señores do vento´ recibe o Premio Galicia do festival de cine de Vilagarcía

O pasado sábado, 14 de novembro, no Auditorio de Vilargarcía, Xurxo González, director d´Os señores do vento, recibiu o Premio Galicia da XXXVI edición do Certame Liceo-Casino de Vilagarcía de Arousa, o festival de cinema máis antigo de Galicia.

Na Gala de Clausura do festival arousano Xurxo González recibiu o trofeo de mans do Manuel José Fernández Iglesias, Director Xeral de Comunicación Audiovisual pertencente a Presidencia da Xunta de Galicia. Despois do acto a curtametraxe foi proxectada no espectacular novo Auditorio Multiusos de Vilagarcía de Arousa onde o público asistente conectou, con enorme facilidade, co humor e o optimismo que fan gala os seus protagonistas: Chacurro e José María.

Segundo as palabras de Xurxo González que intentan explicar este éxito: “Os señores do vento unicamente ten como feito destacable: mirar a realidade que pasa por diante da porta da túa casa con outros ollos. O único que procurei foi darlle algo de pouso a filmación e que nela quedara prendada algo do entusiamo da xente que mira as botellas xirar en vivo. Conseguido isto non se sabe se estás enfronte dunha reportaxe, dun documental contemplativo, dunha documentación audiovisual dunha obra de arte ou dunha película de ciencia-ficción”.

Sen dúbida, escoitaremos falar aínda máis cousas sobre Os señores do vento onde, aos poucos, se está a propagar polo mundo o seu optimismo vital e o seu hedonismo condensado na súa célebre máxima: “eu por un vaso non vou se fora por unha botella…”

A longametraxe documental rodada no Rosal, “Manuel e Elisa”, estréase en Cineuropa

Hoxe, xoves, 13 de novembro, ás 20h00, vai ter lugar en Santiago de Compostela. Concretamente no Teatro Principal a estrea do documentario “Manuel e Elisa” do director Manuel Fernández Valdés e producida pola produtora Tic Tac Produciones. Un documentario que recibiu unha axuda para a súa realización por parte da Consellaría de Cultura e Deporte.

A longametraxe narra a vida cotiá dun casal do Rosal nos seus anos de vellos. Nun principio o proxecto recaía totalmente sobre os ombreiros do Trinta, personaxe moi coñecido no Baixo Miño, mais segundo foi pasando a filmación a súa muller Elisa foi gañando terreo polo que o proxecto mudou de perspectiva.

“Manuel e Elisa” é un documentario de creación que emprega fórmulas contemplativas que axudaron a outros proxectos como “El cielo gira” de Mercedes Álvarez. O filme posúe momentos de grande beleza mais adoece dunha estrutura unitaria que lle de consistencia. Mais aínda así o filme é unha geórgica, un grande retrato da vida rural e unha grande reflexión sobre a senectude.

´Os señores do vento´ na programación do Cineuropa e na do Festival de Vilagarcía

O Chacurro e o Jose María seguen o seu periplo de festivais de cinema. "Os señores do vento" seguen atopando oco na programación dos festivais, como se fora un aire fresco que move botellas e corazóns.
Tras pasar polos festivais de Secuencia Cero en Vigo, a Mostra de Cinema e Ciencia da Coruña, a Bienal de Fortaleza no Brasil e o Festival de Ourense, agora, no mes de novembro "Os señores do vento" pararán na XXII edición do Cineuropa de Santiago de Compostela e na XXXVI edición do Festival de Vilagarcía.

Filmación na Guarda da curtametraxe ´Dies Dei´ de Nani Matos Barcia

Os dous primeiros fins de semana de novembro vaise filmar na Guarda a curtametraxe de ficción “Dies Dei, (Días de Deus)” dirixido por o guardés Nani Matos. A curtametraxe conta coa colaboración do Concello da Guarda e cunha axuda a creadores individuais da Consellaría de Cultura e Deporte.

O guión conta a historia dun matrimonio de vellos, Avelino e Teresa, afrontando distintos aspectos dos últimos anos da súas vidas. Un drama que transpira problemas sociais como é a situación dos nosos maiores: soiedade, enfermedades, coidados…

“Dies Dei” é un primeiro proxecto do camposino Nani Matos e nel van a colaborar distintos membros do equipo que son da Guarda, todos vencellados e profesionais do sector audiovisual, así como as empresas Clack Producións e Mandeo Records. No reparto existen rostros coñecidos pola televisión como son Mela Casal, Xan Cejudo, Camila Bossa, Susana Dans e Luis Iglesia entre outros. Neste proxecto colabora o Concello da Guarda, a Consellaría de Cultura e Deporte da Xunta de Galicia e a Morraceira-Asociación Cultural.

´Os señores do vento´ comeza a percorrer festivais de cinema

A curtametraxe “Os señores do vento”, dirixida por Xurxo González e producida pola Morraceira-Asociación Cultural comezou o seu itinerario por festivais. Vigo, A Coruña, Ourense e Fortaleza (Brasil), será as súas primeiras paradas.


Chacurro e José María, “Os señores do vento”, convértense así en embaixadores "especiais" do Concello da Guarda. O filme vai a concursar no Secuencia Cero de Vigo, na Mostra de Cine e Ciencia da Coruña, engrosará no Panorama Galicia do Festival Internacional de Cine de Ourense e, tamén, terá un oco na programación da Bienal de Fortaleza no Brasil.

Desta maneira A Picota, na Katanga, volverase nun actractivo turístico máis para A Guarda.

http://www.youtube.com/watch?v=owCyZApSHY4

O CGAI dedícalle unha xornada ao Filminho

O mércores, 17 de setembro, ás 20h20, vai ter lugar na Coruña, no Centro Galego das Artes da Imaxe (CGAI) unha xornada no que se presentarán os filmes gañadores do Filminho 2008: París #1, de Oliver Laxe e O cazador de Ángel Santos.
O acto estará presentado por Juan Manuel Sande, programador do CGAI e falarán Xurxo González, un dos programadores do Filminho e tamén estará presente Angel Santos, director d´O cazador.

Curtametraxes para celebrar o Día das Letras Galegas

O día 16 de maio vai ter lugar no Centro Cultural da Guarda proxeccións de curtametraxes galegas organizadas pola asociación cultural Morraceira e o Concello da Guarda en colaboración coa Axencia Audiovisual Galega e o Filminho.

Esta actividade conta de dúas sesións, unha dedicada ao público infantil (ás 18h00) e outra sesión dedicada aos adultos (ás 21h30). O propósito destas proxeccións é dar a coñecer curtametraxes, un tipo de produción cinematográfica que acostuman a non ter moita visibilidade.

O programa está composto polos seguintes filmes, no primeiro grupo o engrosarán títulos como A meiga chuchona, de Pablo Millán, Carne de Cañón, de Darío Fernández, Cartoons de Giselle Llanio e A flor máis grande do mundo de Juan Pablo Echeverry. Na segunda sesión atoparemos a´Os señores do vento, de Xurxo González, Adeus Edrada?, de Rubén Riós, Meniña de Daniel García, Premio, de Eva Quintas Froufe, e Cousas do Kulechov de Susana Rei.

A Morraceira, unha asociación cultural transfronteiriza, aproveitará este acto para presentarse aos veciños da Guarda e para dar a coñecer o Filminho, a festa do audiovisual galego e portugués que acontecerá en Vila Nova de Cerveira e Goián do 15 ao 20 de xullo. Así mesmo, dita asociación tamén pretende facerlle unha homenaxe a Chacurro e a José María (supervivintes d´Os señores do vento) pola súa labor creativa na intervención artística do territorio (Land Art) que, ao longo do último lustro, manteñen en funcionamento na zona da Katanga.

Forum de Creadores

Uma das secções mais interessantes do Filminho, que é um concurso para apoiar produções independentes no Minho.

Todas as informações aqui

Conta Onde Vives

Todas as informações sobre o Conta Onde Vives agora em http://contaondevives.filminho.info.
Com o download do panfleto, imagem de alta resolução a possibilidade de fazer a inscrição online.

O Conta Onde Vives é um concurso/certame, levado a cabo pela Morraceira e pela Ponte Nas Ondas, com o intuito de promover o património material e imaterial comum galego e português. Os filmes terão a sua exibição final e serão premiados no Filminho - Festa do Cinema Galego e Português.

Site do Filminho

O Filminho tem um site que já vai estando apresentável. Em http://www.filminho.info.

Novo Anúncio - O Cabeçudo

O Cabeçudo

Manifesto, pelo Carlos Quiroga

Anúncios do Filminho

Faz parte da nossa estratégia de divulgação realizar um anúncio por mês e, em consequência, divulgar também um anúncio por mês.
Começamos por lançar dois anúncios gerais que se estão disponíveis aqui e no nosso canal no Youtube.
Nos próximos dias iremos libertar o anúncio de Março, com o tema "não é preciso ser cabeçudo para ver cinema galego e português".

ULTRA TRAIL GEIRA/VIA NOVA ROMANA

O Clube de Orientaçao do Minho (.COM) apresenta a prova ULTRA TRAIL GEIRA/VIA NOVA ROMANA, que se levará a cabo o dia 1 de Junho e que decorrerá nos concelhos minhotos de Amares, Lobios e Terras de Bouro.

Mais informação em:

http://www.pontocom.pt/actividades/2008UltraTrailGeira/apresentacao.php

A MOSTRA DE TEATRO AMADOR DO MINHO PRESENTE NO ENCONTRO ASSOCIATIVO JUVENIL GALIZA-PORTUGAL

Nesta reportagem, a aluna guardesa Edna Patrícia Moreira contava para a MORRACEIRA como se estava a desenvolver o Encontro Associativo Juvenil Galiza-Portugal, onde ela e a sua colega Noemi representaram a MOSTRA DE TEATRO AMADOR DO MINHO que terá lugar na Guarda, Tominho e Caminha no proximo mês de Abril.



http://

Apresentação da Morraceira

Em Famalicão, durante o Encontro Associativo Juvenil do Norte de Portugal e Galiza.
Decorreu entre os dias 8 e 10 de Fevereiro.

Filminho | Canal no Youtube

Com o aparecimento dos últimos vídeos, foi criado um canal no Youtube para o Filminho. Servirá para colocar os anúncios do Filminho, as produções que entretanto irão aparecer da Morraceira, e ir construindo uma rede.

Está com boa cara, ora vejam:

http://www.youtube.com/user/FestivalFilminho

#1 | Primeiro anúncio do Filminho

Concurso Conta Onde Vives!

Ponte…nas ondas! E a Morraceira convidam-te a participar na XIVª edição de Ponte… nas ondas! que terá lugar no dia 6 de Junho e no Festival de Cinema Filminho que decorrerá entre 22 e 27 de Julho.

As duas associações galego-portuguesas empenhadas na construção da Euro-região convocam o Concurso Audiovisual – Conta Onde Vives! – para contribuir para uma reflexão sobre a identidade e o território como espaço onde se desenvolve e se conforma a cultura galego-portuguesa.

Segue abaixo o regulamento, para quem não consiga abrir a imagem:

Faz uma gravação em vídeo do lugar onde vives, uma reportagem, uma crónica, uma denúncia, uma exaltação das excelências, um canto ao teu “cantinho”, uma viagem, um encontro, uma descoberta… de qualquer coisa que penses que é interessante. Escolhe a forma mais original de contar ao mundo como é o teu paraíso ou o teu inferno…

Faz tu mesmo ou com ajuda: Apresenta-o de forma individual ou colectiva.

Um tempo limitado: Tens (no máximo) 5 minutos para nos contares com sons e imagens como é o lugar em que vives.

Formato: Escolhe, entre subi-lo to mesmo ao Youtube e enviar-nos a ligação para: pontenasondas@pontenasondas.org ou envia-lo, em qualquer suporte para um destes endereços:

Morraceira

Lugar de Segerem

Vila Nova de Cerveira

4920 – 070 Loivo

Oficina Xuvenil Transfronteiriza

Rua Sanz

28 – 36700 Tui

Prazo: 17 de Maio de 2008

Filminho - Animação Genérica

MOSTRA DE TEATRO AMADOR DO MINHO

Fortalezas do Minho III

Cerveira

Fortalezas do Minho II

Tominho

Fortalezas do Minho I

Tominho

Eu quero ser o fodido Godard

Merda, non pode ser... O nivel e inmundicia está chagando aos poucos pelos que me coroan a cabeza... Vivir no Miño non pode ser un atranco para producir cousas. E ao día de hoxe menos. Coppola en "Heart of Darkness" comentaba de que estaba agardando a obra mesta e absoluta dunha nena gorda e con lentes que vivise no máis profundo do estado de Ohio. A verdade e que xa non son un neno, seica xa tería que facer algo aos 25 anos, como fixo Orson Welles con "Ciudadano Kane"... Mais agora xa só me queda a desolación... Agora x estou máis cerca do nihilismo de Godard. E quen é Godard? Godard é Deus! Que nos collan confesados!

A Morraceira e o Filminho

A Morraceira ten como propósito principal a organización do Filminho, a festa do audiovisual galego e portugués. Un encontro necesario para ámbalas cinematografías que non poden vivir por máis tempo de costas e así o demostra o interese e apoio de institutucións como a Dirección Xeral da Xuventude, o Oficina Espazo Galiza- Portugal, a Axencia Audiovisual Galega, o Instituto do Cinema e do Audiovisual, a Universidade de Santiago de Compostela, Ponte nas Ondas,… Filminho quere defender o que ninguén defende destacando producións marxinais e linguaxes diferentes, é decir, filmes “non-reconciliados”. Mais non so haberá proxeccións senón tamén gravitará neses días moitas actividades formativas, de produción e festa mais tendo sempre omnipresente o marco, as singularidades dun territorio que vai alén do físico e aspira a documentar o simbólico. Continuando no eido do audiovisual, aparte do festival, tamén se aspira a organizar un banco de imaxes do patrimonio inmaterial galego-portugués, a consolidar actividades formativas nas escolas, convidar a creadores a filmar e aspirar a intentar atraer a producións cinematográficas importantes para que se sirvan dos escenarios do Miño.

Uma conversa com Miriam Nobre

Aproveitando a visita de Miriam Nobre á Galiza gravouse este vídeo onde da resposta a unha serie de cuestións sobre a Marcha Mundial das Mulleres e o seu próximo encontro a celebrar en Vigo.

?

.

Desafio
Um parte é galega, outra portuguesa.
Qual é qual? A de baixo? A de cima?
.
E de que lado foi tirada a fotografia?
.

"Por que no mundo mengou a verdade" (CBN, 871; CV. 455)

.
CBN, 871; CV. 455
de Airas Nunes
.
(Serventês moral, sem dúvida inesperado na pena do clérigo compostelano Airas Nunes, uma das inspirações mais altas dos Cancioneiros: a verdade, em declínio no mundo, tinha desertado até as próprias instituições religiosas, que deviam ser o seu último refúgio.)
.
.
.
Porque no mundo mengou a verdade,
punhei un dia de a ir buscar;
e, u por ela fui [a] perguntar,
disseron todos: - Alhur la buscade,
ca de tal guisa se foi a perder,
que non podemos en novas aver
nen já non anda na irmãidade.
.
Nos moesteiros dos frades regrados
a demandei, e disseron-m' assi:
- Non busquedes vós a verdad' aqui,
ca muitos anos avemos passados
que non morou nos, per bõa fé,
[nem sabemos u ela agora x' é,]
e d' al avemos maiores coidados.
.
E en Cistel, u verdade soía
sempre morar, disseron-me que non
morava i, avia gran sazon,
nen frade d' i já a non conhocia,
nen o abade outrossi no estar
sol non queria que foss' i pousar;
e anda já fora da [a]badia.
.
En Santiago, seend' albergado
en mia pousada, chegaron romeus.
Preguntei-os e disseron: - Par Deus,
muito levade-lo caminh' errado,
ca, se verdade quiserdes achar,
outro caminho conven a buscar,
ca non saben aqui dela mandado.
.
.
.
LAPA, Rodrigues (editor). - Cantigas d' Escarnio e De Mal Dizer, 1995, Edições João Sá da Costa, pág. 62
.

Galiza Em Trânsito

http://galizaemtransito.wordpress.com/

Morraceira legalizada

.
Na passada quinta-feira foi constituída a Morraceira (versão portuguesa).

Foi constituída pelo método Associação Na Hora, uma inovação do Governo Português que permite a constituição de associações no espaço relativo de uma hora. No nosso caso demorou bastante mais, porque primeiro tivemos de pedir o certificado que nos permitiria chamar Morraceira. Caso contrário, éramos obrigados a escolher um nome duma lista.




Os estatutos podem ser consultados fazendo uma pesquisa por Morraceira aqui.

A denominação completa é "Morraceira - Associação Cultural", tem sede em Vila Nova de Cerveira, e a data de aniversário é 17 de Janeiro. Faz hoje quatro dias.

Sobre a Morraceira

O carácter inovador desta associação deve-se ao facto de ser na realidade duas associações homónimas. Uma fundada em solo galego, e outra fundada em solo português.

Esperamos desta forma conseguir ultrapassar alguns dos obstáculos geralmente colocados às actividades transfronteiriças. Com esta estrutura, funcionaremos externamente como uma só Associação, e internamente como duas sempre que necessário.

Ora bem, porque é que então não fazemos apenas uma só associação transfronteiriça? Porque esse estatuto simplesmente não existe. Ou melhor, existe mas reservado somente a associações intermunicipais, como é o caso do Eixo Atlântico ou da Uniminho.

Em breve, iremos colocar mais informações sobre a Morraceira.

.
.
Senhora esbelta mas pouco formosa,
exibes dentição bem belicosa,
e és nestes rios a dama mais feia.
Mas reinas no prato, nobre Lampreia!
.
.
.
.

A Linha do Tua, a Barragem e a Albufeira

Portugal é um país estranho onde se fazem planos estranhos. Em Portugal as coisas boas tem um curto tempo de vida - neste caso, ironicamente: 120 anos... Em Portugal há uma das mais belas linhas de comboio do mundo: trata-se da Linha do Tua, uma linha que acompanha o curvilíneo rio Douro e se desenvolve por Trás-Os-Montes. Esta Linha já não é apenas uma coisa boa, é uma coisa muito boa. Daquelas em que vale a pena gastar muito dinheiro para garantir a sua preservação, uso e rentabilidade turística. Daquelas que serviriam de bandeira do país no exterior - caso não estivesse no interior! -, e vão levantando o ânimo ao orgulho transmontano.

Será?

Inaugurada em 1887, a Linha do Tua parece agora condenada a conhecer o seu fim. A pena de morte decidida é por afogamento. O carrasco é a nova Barragem da Foz do Tua e a sua consequente albufeira.

E eu que, pobre inocente, não sabia que era possível afogar uma linha de comboio, embora já soubesse que se conseguísse mudar as formas a um rio.

Imagem retirada de http://apagaiadogadelhas.blogs.sapo.pt/

Todas as informações encontram-se na página do Movimento Cívico pela Linha do Tua.

P.S. - A todos os galegos - e, quem sabe, portugueses distraídos - que não conheçam esta Linha do Tua de que estou a falar: apressem-se a visitá-la enquanto podem. Há lugares onde o vinho e a paisagem são inexcedíveis.

ENCONTRO DE ASSOCIACIONISMO JUVENIL GALIZA-NORTE DE PORTUGAL

Encontro de Asociacionismo Xuvenil Galicia – Norte de Portugal
Vila nova de Famalicão - Braga
(8, 9 e 10 de febreiro de 2008 )

A Dirección Xeral de Xuventude e Solidariedade convoca ás asociacións xuvenís interesadas para participar no encontro – mostra do asociacionismo xuvenil de Galicia e o Norte de Portugal
O encontro se realizará os día 8, 9 e 10 de Febreiro na localidade portuguesa de Vila Nova de Famalicão, no distrito de Braga.
Preténdese nesta mostra favorecer o encontro entre os mozos e mozas organizados de ambos lados da raia, de xeito que se podan intercambiar ideas, proxectos e actividades e ademais tecer novas redes que no futuro podan ter como froito actividades de carácter transfronteirizo.
Haberá momentos para a reflexión e o traballo conxunto e tamén o espazo necesario para que cada asociación poda expoñer as súa actividades e proxectos. O esquema de horario será máis ou menos o seguinte:


Venres/Sexta 8

-Tarde (a partir das 18:00):
Montaxe dos stands das asociación

-Noite:
Animación - Distensión

Sábado 9

-Mañá:
Inauguración formal
Grupos de discusión

-Tarde:
Inauguración lúdica e festiva
Exposición e mostra

-Noite:
Animación - Distensión



Domingo 10:

-Mañá:
Grupos de discusión:
Conclusións

-Tarde
Exposición e mostra
Clausura (a partir das 18:00)






A Dirección Xeral de Xuventude e Solidariedade quere apoiar este encontro facéndose cargo do aloxamento e manutención dos mozos e mozas das asociacións interesadas en participar nese encontro, (máximo 5 persoas por entidade) polo que cada quen buscará a forma de transporte para chegar ata o lugar de celebración do encontro.

As asociacións interesadas poderán presentar a folla de inscrición a través do correo electrónico beatriz.pais.comino@xunta.es ou na Dirección Xeral de Xuventude e Solidariedade Edif. Administrativo San Caetano s/n bloque 3- 1º 15781 Santiago de Compostela ou no fax 981 545 843

´Viagem ao Príncípio do Mundo´ (1997): o filme minhoto de Manoel de Oliveira

Cando entramos de cheo na celebración do Ano Oliveriano en Portugal convén destacar que o Mestre é o grande cineasta minhoto por excelencia. Neste filme recupera parte das súas lembranzas de convivio co río:

Secuencia II. Vense imaxes da cegada do coche á cidade de Caminha. Dan unha volta polas súas rúas e paran na ribeira do Miño.

(Desde a parte traseira vese como se achega un coche por unha ampla e recta estrada a unha cidade que se atopa preto dun río. A carón hai un baluarte dunha fortaleza. Nas súas proximidades para o coche e os seus ocupantes saen a dar un paseo. Manoel con Afonso, Judite, e Duarte chegan ata o límite do baluarte para mirar a outra beira do rio)

MANOEL: O Colègio é aquele. Ali, em frente a Caminha, estas a ver Afonso?. Alem, entre o caserio.
DUARTE: É muito longe…

(Desde atrás, ao grupo protagonistas achégaselle o conductor do coche. Ao fondo está a ribeira galega do rio Miño, coa silueta inconfundible do Monte Santa Trega)

DUARTE: O río é longuíssimo…

(Duarte fala co conductor e este vai cara o coche. Do guardaluvas do coche, o conductor saca uns prismáticos. Manoel, Judite, Duarte e Afonso están de costas. Achégase a eles o conductor e dalles os prismáticos. Duarte mira polos anteollos a outra beira do río)

DUARTE: Agora sim, vejo perfectamente. O edificio de très torres. É esse?
MANOEL: Exactamente. Ali estiven interno… Très ou catro anos. Acordábamos todos os días as seis da manha. O frio era de rachar, e fichábamos com as m4aos cheias de frieiras. Teria os meus 10 ou 11 anos. Puseram-me na terceira divissaão, que era a dos mais novos e o meu irmão Casimiro, mais vlho do que eu, cerca de ano e medio, ficou na segunda divissão. Os irmãos en divissãos separadas só se veiam aos domingos, conversavam por uma hora apenas circulando no claustro. Chamáva-se Colégio de La Pasaje (sic.) por ser por alí a passagem para La Guardia (sic.). Eram os jesuitas do antigo Colègio de Campolide. Expulsos pela República.

(…)

MANOEL: Este é o rio Minho que nos separa de Espanha.

(Unha embarcación deportiva de remo navega por diante deles)

MANOEL: E muito mais largo que o meu! E tenebroso…
JUDITE: Tenebroso? Eu vejo-o calmo.
MANOEL: Agora parece calmo! Mas nos días sombrios do inverno sempre que voltávamos despois do Natal. O rio metia medo. Diante da barca, as áugas encapelavam-se como no mar… Era uma barca negra que nos levava para a outra margen. Afocinhava a proa nas ondas, e a min, míudo que era, parecia que nos ia a engulir a todos.

Provérbios minhotos

Nuvens aos pares, paradas, cor de cobre,
É temporal que se descobre

“Manuel e Elisa”: a poética do multicultor

Hai oportunidades que un ten na vida que o fan sentir como un privilexiado…
Hai proxectos audiovisuais que se ansían en sobremaneira… O filme Manuel e Elisa é un deses contentores de momentos especiais de dous heroes no ocaso da súa vida, unha senectude en medio das Georgicas. E así temos un documentario raro a medio camiño entre John Ford e Virxilio, pasando por David Lynch.
Entre estreitas carreteras, entre pistas e camiños, O Trinta desliza o seu pequeño tractor entra as leiras minhotas. Un filósofo entre piñeiros... O cheiro dunha fogueira de canhotos de berzas... Un documentario que respira Miño. O escenario é o rosal máis o telón é Portugal, concretamente o "boderline" impresionante e totémico da Serra da Arga.
O filme estase ultimando e percorrerá un longo camiño por festivais… Pode que asente por algún ecran minhoto… Vai ser unha festa… Seguro!

Poema a Luís de Camões | Rosalia de Castro

Desde as fartas ribeiras do Mondego,
desde a Fonte das Lágrimas,
que na bela Coimbra,
as rosas de cem folhas embalsamam,
do Minho atravessando as águas mansas
em misteriosas asas,
de Inês de Castro, a dona mais garrida,
e a mais doce e mais triste enamorada,
do grão Camões que imortal a fez
cantando as suas desgraças,
de quando em quando a acarinhar-nos vêm
eu não sei que saudades e lembranças.

Lá deu seu fruto a planta abençoada
com sem igual pujança.
Daqui o germen saiu, sabe-o Lantanho
e a sua torre dos tempos afrontada.
Talvez por isso - ó desditosos - sempre
convosco foi o germen da desgraça:
Tu, pobre dona Inês, mártir do amor
e tu Camões da inveja empeçonhada.
Pesam dos génios na existência dura
Tanto a fama e as glórias quanto as lágrimas.

A que cantaste em peregrinos versos,
morreu baixo o poder de mãos tiranas.
Tu acabaste olvidado e na miséria
e hoje es glória da altiva Lusitânia,
ó poeta imortal, em cujas veias
nobre sangue galego fermentava!

Esta lembrança doce,
envolta numa lágrima,
manda-te desde a terra
onde os teus foram nados
uma alma dos teus versos namorada


CASTRO, Rosalia de. - Antologia Poética. Colecção Poesia e Verdade, 1885, Guimarães Editores, pág 11-12

Quinta-feira poética

Para dar longa vida a este espaço, proponho que a quinta-feira passe a ser o dia em que semanalmente se escolha e comente um poema.

A título de exemplo tentei fazer a escolha mais oportuna com um poema de Rosalia de Castro chamado "Poema a Luís de Camões". Usarei a adaptação portuguesa, que é a única de que disponho na importante edição portuguesa que faz a Antologia Poética da autora e publica ainda um Cancioneiro Rosaliano, com uma selecção de cerca de quarenta poetas que dedicaram versos à poetisa que morreu no Padrón e jaz em Santiago. Exactamente por este Cancioneiro, voltaremos mais vezes a esta obra onde figuram nomes portugueses como Teixeira de Pascoaes ou Eugénio de Andrade.

Já agora, deixo o reconhecimento a Ernesto Guerra da Cal, que fez a selecção, adaptações e apresentação deste livro de 1885 (centenário da autora).




Sobre o poema lê-se na apresentação sobre a sua raridade, tendo sido ignorado na edição das Obras Completas de Rosalia, que Ernesto Cal classifica como uma desastrosa edição, sendo apenas recuperado em 1948 por Fermín Bouza Brey. É referido que "este é com certeza o último poema galego publicado depois de Folhas Novas em vida de Rosalia; e talvez o derradeiro que ela teria escrito."

É também muito significativo que este seja o único poema de Rosalia a ter por tema um figura histórico-literária, como é o caso de Camões, bem como, através deste, as referências a Inês de Castro, dama galega que veio a Portugal sofrer infortúnios e se encontra no centro do imaginário português.

(ao contrário do que se possa imaginar, não é difícil encontrar o livro nas livrarias portuguesas)

Entrevista a Manoel de Oliveira na TSF

Amanhã será o dia da estreia do novíssimo filme do Manoel de Oliveira, intitulado "Cristovão Colombo - O Enigma". A este propósito, escutei ontem casualmente uma entrevista sua na rádio TSF. Foi deveras curioso verificar que o jovial entrevistador parecia temer alguma senilidade por parte do realizador, e a elegante irritação de Manoel de Oliveira para com o facto, não suspeitando que provavelmente o entrevistador fala assim com toda a gente.

Adiante. Da entrevista retive alguns pontos curiosos. A dada altura, sobre os argumentos levantados pelo filme acerca da origem de Cristóvão Colombo, Oliveira referiu que em Itália afirma-se que Colombo é italiano sem o comprovar; em Espanha, afirma-se que Colombo é espanhol, sem o comprovar; e este filme permite agora que em Portugal se afirme que Colombo é português, sem o comprovar. Desengane-se, portanto, quem esperar do filme, alguma obra de cariz panfletário. O Mestre continua a trabalhar as subtilezas da representação.

Por fim, deixo duas citações da entrevista, que ofereço sem contexto para assim beneficiar a sua leitura poética:

"O mundo é uma bola onde a gente anda sempre à rasca."

(sobre os filmes ditos modernos) "Beijos que nunca terminam. Parece que estão a comer um pudim."




Quanto aos projectos que lhe falta concretizar, só o futuro o dirá. Nas suas palavras - antes do próprio terminar abruptamente a entrevista -, "em casa falta-me espaço e na vida falta-me tempo".

A imaxe da Morraceira

Ola a tod@s...
Esta vai ser a imaxe da asociación...
É a visión esquemática do que se supón unha morraceira...
Un illote de terra no medio dun río na que xa se asentou vexetación...

Todo isto en riba dunha frecha azul que significa a forza infinita do río...
Saúdos e feliz convivio na morraceira, onde ser vai a xuntar Galiza e Portugal

O que é isto?

É um blog.

(dedicado aos afazeres galaico-portugueses - sem excluir os somente galaicos ou apenas portugueses - e cozido por membros da associação Morraceira)

(é como quem diz: ainda não sabemos bem)